Twenty

Notka pod rozdziałem bardzo ważna!

Caitlin
Stałam przed nim wpatrując się w jego brązowe oczy, a on powiedział powoli:
- Może porozmawiamy u mnie? Wchodź- wskazał ręką bym weszła.
Weszłam powoli do jego domu zdejmując buty.
- Nikogo nie ma?- Zapytałam zdziwiona.
- Nie rodzice i Jazzy są u kuzynów- powiedział wchodząc po schodach. Weszłam po woli za nim. Justin otworzył nogą drzwi swojego pokoju, a moim oczom ukazało się ogromne łóżko. Pościel była biała, ale poduszki były kremowe. Ściany były prawie tego samego koloru, zdobiły je zdjęcia prawdopodobnie całej jego rodziny.
- Więc, o czym chcesz porozmawiać?- Owinął swoje ramiona wokół mnie.
- Justin…- zaczęłam- ostatnio dużo myślałam.
- Okej?- Justin powiedział rozbawiony.
-To nie jest śmieszne- powiedziałam uśmiechając się. Nie mogłam być poważna, kiedy on był taki rozbawiony.  Szatyn usiadł na końcu swojego łóżka. Usiadłam obok niego.
- Kim był ten gość wczoraj? Przepraszam nie zapytałam wczoraj wiesz...- Powiedziałam mając nadzieję, że nie będę musiała przypomniał mu o tym jak upiłam się bez wyraźnego powodu, a rano ledwo wstałam. Pewnie zastanawiacie się, dlaczego przyjechałam samochodem. Spokojnie, nie miałam kaca tylko bolała mnie głowa z powodu braku snu. Musiałam wstać rano by odwieść Destiny na lotnisko.
- Nikt ważny – jego oczy pociemniały.
- Justin… może trochę wypiłam, ale to wczoraj było, co najmniej dziwne- wyszeptałam jakbym chciała by nikt oprócz Justina mnie nie usłyszał.
- Nie wiem… nie wiem czy Ty chcesz wiedzieć- wyszeptał równie cicho jak ja.
- Jeśli jesteś gotowy by cokolwiek mi powiedzieć, to tak- powiedziałam przełykając ślinę.
- Co chcesz wiedzieć?- Zaczął powoli.
Wstałam z łóżka i oparłam się o komodę na końcu pokoju.
- Justin…, jeśli nie chcesz możesz nie mówić nic, zrozumiem- powiedziałam wpatrując się w jego smutne oczy.
Miałam okropne wyrzuty sumienia, że w ogóle zaczęłam ten temat. Coś mówiło mi, że wszystko ma związek z Mayą, pewnie nie było inaczej. Zaczęłam się trochę denerwować, kiedy Justin nie odezwał się od dobrych pięciu minut. Sekundy mijały jak godziny.
- Może usiądziesz. To nie jest krótka historia.
Zrobiłam to, o co prosił. Poczułam nieprzyjemne uczucie w brzuchu. Głośno przełknęłam ślinę, kiedy usłyszałam jego głos.
-Ja nigdy tego nikomu nie opowiadałem …nie wiem jak zacząć- westchnął chowając twarz w dłoniach.
- Nie mu…
-Muszę, ufam Ci, Caitlin. Powinnaś o tym wiedzieć.
Poczułam stado motyli w moim brzuchu. Wiem, to nie jest odpowiednia chwila na to, ale… „Ufam Ci, Caitlin”.
- Miałem siedemnaście lat. Wtedy zacząłem spotykać się z Mayą. Kochałem ją, była moją pierwszą miłością- mówił, a w jego głosie słychać było smutek i rozpacz po utracie ukochanej osoby.
- Justin, jeśli…
- Cii- powiedział przykładać swój palec do moich ust.
- Nie wiem czy wiesz, ale ona miała wypadek. To było straszne, nadal mam przed oczami rozbity samochód. Myślę, że oszczędzę Ci reszty.
Skinęłam tylko głową.
- Nie mogłem się po tym pozbierać. Kompletnie nic mi nie pomagało. Nie mogłem znieść ludzi, którzy mówili mi „ Tak, bardzo mi przykro”, „Była taka młoda”. Wyjechałem z Avalon. Z nadzieją, że może tak, choć na chwilę zapomnę. Narkotyki, alkohol, dziewczyny. Myślę, że rozumiesz i nie muszę tego tłumaczyć.
- Poznałem tam James’a. Tak, to ten sam mężczyzna, który był wczoraj przez klubem.- Zatrzymał się na chwilkę, a potem dodał- Ja musiałem sobie tam jakoś radzić. Sprzedawałem narkotyki.
Przyłożyłam dłoń do ust, a moje oczy zrobiły się tak duże jak piłki pingpongowe. Justin wpatrywał się na mnie, a w jego oczach widoczny był ból. Nie chciałam urazić go moją reakcją.
- Nie brałeś, prawda? Justin, proszę….-  Błagałam próbując przekonać samą siebie.
On tylko odwrócił się w drugą stronę i uderzył pięścią w ścianę. Pobiegłam do niego szybko i złapałam za rękę.
- Justin do cholery! Co Ty robisz? – Wykrzyczałam, kiedy kilka łez spłynęło po moim policzku- Przepraszam, nie chciałam by tak to wyglądało. To nie ważne, co robiłeś, nie ważne, okej? To nieważne.
- Gdyby to nie było ważne nie zareagowałabyś tak- uśmiechnął się sarkastycznie.
- Przepraszam zachowałam się jak idiotka- wyszeptałam cicho.
Teraz zapomniałam o wszystkim, co powiedział, to wszystko działo się zbyt szybko. Wychodzi na to, że mój chłopak był dilerem i brał narkotyki? Chyba nie chciałam wiedzieć nic więcej. Nie chciałam bezprawnie go osądzać. Nie chciałam robić nic, co by go zraniło. Wtuliłam się w jego silne ramiona i wyszeptałam:
-Przepraszam.  Nie chcę Cię osądzać. Teraz już jest dobrze- otarłam łzy by nie zamoczyły jego koszuli- Jesteśmy razem i jest dobrze, prawda?- Zapytałam.
- Tak, skarbie. Jest dobrze – powiedział cicho całując mnie w czoło.
Zamknęłam oczy i dałam upust wszystkim emocjom. Justin pogłaskał mnie delikatnie po policzku.
-Nie chcę byś płakała przeze mnie, nie rób mi tego.
- Płaczę, bo się martwię?- Próbowałam się uśmiechnąć.
- Nikt nie jest wart Twoich łez, ja już na pewno nie jestem ich wart.
W każdym innych okolicznościach uznałabym to za cudowne, ale pomijając to, czego właśnie się dowiedziałam…
- Justin, czuję się jak w jakimś śnie. Koszmarze? Przecież mogło Ci się coś stać. Z tego, co wiem handel narkotykami nie należy do bezpiecznych zadań…
- Naprawdę tym się teraz martwisz?- Odpowiedział uśmiechając się szeroko. Nie mogłam nie odwzajemnić uśmiechu.
- Tak. Martwię się o Ciebie, proszę nie rób tego więcej. Maya nie była by zadowolona Justin… Teraz patrz na Ciebie z góry i pewnie się martwi, nie zawiedź jej.
- Postaram się się- powiedział cicho. Staliśmy wtuleni w siebie, kiedy na łóżku Justina zawibrował telefon. Podeszłam po niego by go podać. Na wyświetlaczu pojawił się napis „James”. Wiedziałam, że to nie wróży nic dobrego.

___________________________________________
Zanim zacznę cokolwiek pisać...przepraszam,że rozdział, nie pojawił się w piątek.
Mam nadzieję,że ten jeden raz mi wybaczycie <3

Nie wiem czy rozdział Wam się podoba, mam małą nadzieję, że jednak przypadnie Wam do gustu! :)Pojawiło się konto Caitlin na tt!

Mam nadzieję,że dacie jej follow :D@CaitlinFinleyPL

 Chcecie stworzyć konto jakiegoś bohatera napiszcie do mnie na tt :) @this_is_my_fate
Jeszcze raz bardzo przepraszam,że musieliście czekać, ale wiem,że się nie gniewacie, ponieważ mam najlepszych czytelników na świecie :)
Kolejny w niedzielę :)
Mam nadzieję,że zostawicie komentarz :)
Jak myślicie czego tym razem chce James?