Epilog

Każdego ranka sprawdzam telefon i mam nadzieję, że on się odezwie.

 Już od roku ogarnia mnie ta sama pustka i rozpacz. 

On już nie wróci, a ja przez cholerne 365 dni żyłam nadzieją. 

Tylko nadzieją.

Wspomnienia wracają, a ja czuję się torturowana. 

I wiecie, co jest najgorsze?

 Wszystko to straciłam jednego dnia. 

Podczas jednej cholernej godziny.

Justin zabrał ze sobą wszystko, a mi zostawił tylko złamane serce. 

Dziękuję, Bieber, miło z twojej strony. 

Smutne jest to, że osoba, która była dla ciebie całym światem tak po prostu odeszła, pozostawiając pustkę w twoim życiu, a tej pustki nic nie jest w stanie wypełnić.

 Przez pierwszy miesiąc nie byłam obecna tylko ciałem. 

Wtulałam się w poduszki, popłakując cicho i nawet głupie komedie romantyczne nie poprawiały mi humoru, moje ulubione lody malinowe tego nie robiły, co oznaczało, że było źle. 

Chwila było beznadziejnie.

 Rodzice byli załamani i cały czas powtarzali, że nie mogą patrzeć na to jak cierpię. 

Ja po prostu umierałam z tęsknoty. 

Moje jedno serce, 7 litrów krwi,206 kości, 5 i pół miliona czerwonych krwinek oraz 60 trylionów DNA mówiło, że za nim tęskni. 

Pamiętam dzień, w którym moja mama powiedziała, że tak nie da się żyć. 

Zadeklarowała, że muszę iść na studia i koniec, że to będzie początek nowego życia.

 Nie chciałam go.

 Chciałam tylko leżeć i płakać, nic więcej. 

Nie wiem, w czym miał miały mi pomóc studia, przecież to nic nie zmieni, ale stało się. 

***

Siedziałam na łóżku w moim akademiku, który dzieliłam z Isabell, ona też cały czas mnie wspierała. I byłam jej za to naprawdę, naprawdę wdzięczna. Cierpiałam nadal po prostu zmieniłam otoczenie. Ale rozumiała mnie jak nikt inny. Pomagała mi z tego wyjść.  W nocy miała być jakaś impreza, na którą Isabell musiała namawiać mnie chyba tydzień, ale zgodziłam się. Ona nigdy nie przegapi żadnej imprezy,nigdy. To był jej sposób na „terapię”. 

Twierdziła, że nowy chłopak może zastąpić Justina. Nie, to niemożliwe. Próbowałam nie wyglądać jak zombie, a to ciężkie, gdy przepłakało się tyle nocy. Leżałam na swoim łóżku czekając aż wróci. Niespodziewanie zadzwonił dzwonek do drzwi, szybko wstałam z łóżka i ruszyłam w ich stronę, spodziewając się,że zobaczę w nich niską blondynkę.  Cicho zaskrzypiały, gdy je otworzyłam. Podniosłam wzrok i zobaczyłam uśmiechniętego chłopaka. Moje serce zaczęło bić jak szalone.

-Myślę, że nie za wszystko da się przeprosić, nie wszystko można wybaczyć, nie wszystko da się naprawić, ale wszystko można zaczął od nowa. 

Wtedy zrozumiałam, że uczucia biorą górę i pozostają w naszym sercu na zawsze.  Nie ważne jak bardzo chcemy je zmienić czy o nich zapomnieć. Nie mogłam go nienawidzić nawet jakbym bardzo próbowała. 

 To byłoby niemożliwe.


***
Więc oficjalnie… Impossible się zakończyło. Yeah, dotrwaliście do końca!
Wiem, że wasze kochane serduszka ledwo wytrzymały ostatni rozdział więc musiałam to naprawić.
Dziękuję wam za te cudowne 6 miesięcy. Wow, 6 miesięcy. Niesamowite.
Zostawiliście tu prawie 900 komentarzy i 82 tysiące wejść. Nie mogę opisać tego jak bardzo wdzięczna jestem.
Dziękuję, że ze mną byliście i czekaliście na rozdziały. Eh, nie wiecie ile to dla mnie znaczy. Kocham was bardzo, bardzo mocno.
Postanowiłam, że będę pisać drugie opowiadanie MADNESS. Cały czas je piszę, ale będę je publikować później, ale mam nadzieję, że warto czekać. Miło byłoby gdybyście przeczytali prolog i zostawili komentarz. Xx
Będę tu czasami wpadać i sprawdzać co i jak.
Więc… to chyba na tyle. Jeszcze raz bardzo, bardzo dziękuję za wasze wsparcie -@kissrauuhl
Trzymajcie się  ♛